Wizyta u endokrynologa (5): USG tarczycy

Choroby tarczycy to coraz częstszy temat do rozmów wśród moich znajomych, grono osób zaszczyconych tymże problemem coraz bardziej się powiększa. Strzelam, że gdyby zapytać przypadkowo spotkaną na ulicy osobę, miałaby w kręgu znajomych kogoś, kto również ma taki problem...

W środę wybrałam się na długo oczekiwane USG tarczycy. Zaczęło się od wielkiego zaskoczenia ze strony przychodni. Przybytek niedoli czynny jest od 7.30, a gabinet w którym wykonywane jest USG od ósmej. O godzinie ósmej chwytam za klamkę... a tam tłum! Okazało się, sądząc po ilości ludzi, którzy się tam zgromadzili, że gabinet otwarty był równo z otwarciem przychodni. Ustawiłam się w kolejkę, wciągnęłam brzuch i zamknęłam drzwi. W tym samym gabinecie, za pancernymi drzwiami prowadzi się RTG. RTG robi się od ręki w tempie błyskawicznym (szok! to na pewno moja przychodnia?!), zaś na USG "pani siądzie". Pani siadła i czekała aż tłum połamańców zrobi sobie zdjęcia. USG zaczęto wykonywać jak tylko w "poczekalni" pozostali tylko czekający na USG.

Ażeby dostać się do leżanki przy archaicznej aparaturze do USG, należy przejść przez pomieszczenie, w którym stoi sprzęt do RTG. Nic to.

Z panią, która obsługą sprzętu się zajmuje ucięłyśmy sobie pogawędkę o chorobach tarczycy. Z pani obserwacji wynika, że choroby tarczycy są coraz częstsze, szczególnie Hashi. Nawet jej córka na to choruje. Na szczęście, według pani, moja endokrynolog jest specjalistką w tej dziedzinie ;)

Spekulowałyśmy na temat przyczyn chorób tarczycy, trochę o Czarnobylu i jodzie...

No i wisienka na torcie - opis do zdjęcia zrobiony na miejscu, chwilę po zrobieniu badania. Naprawdę nie mogłam uwierzyć, że to ta sama przychodnia, w której kobiety w recepcji potrafią tępo się gapić w dzwoniący telefon albo monitor komputera, kiedy kolejka do okienka ciągnie się aż do wyjścia z przychodni. W ciasnym gabinecie RTG/USG obsługa jest wzorowa! :)

Trochę się bałam USG, głównie dlatego, że większość moich znajomych z problemami tarczycy ma jeszcze takie atrakcje jak guzki bądź ubytki.

Ja i moja tarczycy jesteśmy książkowym obrazem Hashi - tak stwierdziła pani od USG i - mimo wszystko - to mnie ucieszyło. Jesteśmy w całości, ja i moja tarczyca. Leki też coraz lepiej się sprawdzają, bo już mnie nie ciągnie do popołudniowych drzemek, chociaż czasami w pociągu dopada mnie jeszcze senność. 

Ogólny swój stan oceniam na dobry, mimo problemów z bolesnymi podskórnymi gulami na plecach i łuszczeniem skóry na ramionach. ŁZS się nieco wyciszyło, chociaż może to zasługa szamponów z dziegciem. 

No, chyba tyle.

... Przyszedł czerwiec, miesiąc pod wieloma względami dla mnie trudniejszy niż maj, ale liczę na to, że znajdę czas i coś niecoś na blogu skrobnę. Dostałam mailowo kilka tematów na nowe posty i postaram się je przy okazji poruszyć. Tymczasem życzę Wam dużo zdrowia i spokoju.

I sobie też ;)