Łojotokowa a gluten

Co jakiś czas dostaję od Was maile z zapytaniem o dietę. Co jeść, czego nie jeść, co ma zły wpływ, a co łagodzi objawy podczas ŁZS. Czy można zjeść czasem chipsy, czy może lepiej jeść pestki dyni albo słonecznik, a może jeszcze lepiej łykać jakieś suplementy.

Nie jestem dietetykiem, tak jak nie jestem dermatologiem. Ba! W ciągu większości mojego życia nie byłam na diecie. I już Wam odpowiem: nie znam Jedynej Słusznej Odpowiedzi na żadne z powyższych pytań. Za to z chęcią opowiem Wam, co sądzę o diecie bezglutenowej.


Skąd u mnie pomysł na dietę bezglutenową?
Już wcześniej słyszałam i czytałam coś na temat związku diety bezglutenowej z chorobą tarczycy. Z tym, że jeszcze wtedy nie wiedziałam, czym dokładnie jest gluten i z czym się go je, a o tarczycy wiedziałam, że składa się z dwóch (czasem trzech) płatów i gdzie się znajduje. Potem u mojej mamy została wykryta niedoczynność tarczycy i silna anemia. Trochę w żartach orzekłam, że niektóre jej objawy występowały i u mnie i że pewnie jestem następna w kolejce. No i wykrakałam...

Żeby jednak było ciekawiej, skierowanie na badanie TSH dostałam od dermatologa w związku z silnie wypadającymi rzęsami. Z wynikami powędrowałam do mądrej pani endokrynolog i dowiedziałam się, że też cierpię na niedoczynność. Kolejne wyniki dawały jasny obraz - mam Hashi. Niedoczynność tarczycy na tle autoimmunologicznym. Czyli - w moim organizmie szaleją sobie przeciwciała, skierowane przeciwko mojej tarczycy. Moja tarczyca jest dla organizmu czymś obcym. Bo niby dlaczego nie? :)

Dawno temu trafiłam na wpis Wiedźmy, wpis będący odpowiedzią na zarzut, że jej decyzja o przejściu na dietę bezglutenową to jedynie moda. Ręcami i nogami podpisuję się pod każdym słowem z tego wpisu - KLIK. Od siebie dodam tyle: skoro w moim organizmie układ odpornościowy już i tak jest rozchwiany na skutek mnóstwa alergenów (pyłki traw, krzewów i drzew, grzyby i pleśnie, kocia sierść, roztocza...), to dlaczego mam sobie dokładać jeszcze kolejne w postaci glutenu? Pora więc glutenowi powiedzieć "żegnam".

Jak wygląda moja dieta?
Na początku zapoznałam się z listą produktów niezawierających glutenu. Na początku pomyślałam "o kurczę, co ja będę jadła?!", potem przyszła druga - genialna! - myśl "frytki i popcorn są dozwolone - to dobra dieta!". Do kompletu postanowiłam zrezygnować z soi, bowiem moje leki średnio się z nią lubią.

Najtrudniejsze było zrezygnowanie z chleba. Teraz zastanawiam się, jak można było tak nudno jeść. Ciągle to samo - chleb i bułki, chleb i bułki, "nie ma chleba? o, to weźmy bułki" - nuda! Jak tylko odkryłam mąkę kukurydzianą, ryżową i nieco później gryczaną, jeszcze nie udało mi się upiec dwa razy takiego samego chleba ;)
Obecnie, ponieważ mieszkam w akademiku i czasami z piekarnika wydobywają się dziwaczne opary, zrezygnowałam z pieczenia chleba. Zastąpiłam go waflami ryżowymi. "Udało" mi się nawet zrobić tosty z wafli ryżowych i sera, ale chyba nie będę tego zbyt często powtarzać :P

Moim największym grzechem są płatki śniadaniowe i makaron. Ostatnio jednak porzuciłam różnego rodzaju płatki miodowe czy czekoladowe na rzecz typowych płatków kukurydzianych. Ważne jest też, żeby nie miały słodu jęczmiennego. Wychodzą taniej niż płatki śniadaniowe, a mają więcej zastosowań :)
Staram się też zrezygnować z makaronu, póki co zwyczajnie jem go rzadziej i mniej. Największą wadą makaronów bezglutenowych jest ich cena, dwu- albo trzykrotnie wyższa niż cena makaronu z pszenicy. Błyskawicznie niszczy szczuplutką studencką kieszeń. Zamiast makaronu jem więcej ryżu :)

Piersi z kurczaka jem w panierce z pokruszonych płatków kukurydzianych, rybę obtaczam w mące kukurydzianej i jajku, a najlepsze naleśniki są z mąki gryczanej, choć te z kukurydzianej, o ile są cienkie, też dają radę. Nie używam proszków do pieczenia, nie jem budyniów ani kisieli,  a w fast-foodach zawsze zamawiałam frytki. Piwa raczej nie piję, wolę herbatę. Czytam etykiety jogurtów i serków homogenizowanych - ich skład to czasami kosmos, ale trafiają się takie, które są oznaczone jako bezglutenowe.
Brakuje mi jedynie możliwości zamówienia bezglutenowej pizzy. W którymś większym hipermarkecie znalazłam bezglutenowe spody do pizzy, których cena sugeruje, że są wysadzane diamentami :/
Za to raz udało mi się zrobić pizzę z mąki kukurydzianej i była zjadliwa. Trzeba będzie odszukać tamten przepis :)

I chyba polubiłam gotowanie... :)

Jakie są moje wrażenia?
Ostatnio z chłopakiem trochę zgrzeszyliśmy "glutenowo" (on je "normalnie"). Najpierw znaleźliśmy w Lidlu pierożki greckie, z jakiegoś greckiego ciasta, które wyglądało i zachowywało się jak ciasto francuskie - mnóstwo mąki pszennej. Jedliśmy je przez dwa dni, a potem zachciało nam się pizzy. I chyba ta pizza mnie dobiła. Miałam wrażenie, że mój środek ciężkości się obniżył. W żołądku nosiłam całą porcję kamieni, które skutecznie mnie unieruchamiały - także w znaczeniu fizjologicznym. Czułam się źle, nie chciało mi się ruszać z łóżka, a na twarzy pojawiły się krostki. Z podkulonym ogonem wróciłam do wafli ryżowych i póki co jest lepiej :)

Poza tym dzięki diecie bezglutenowej czuję się lepiej, mam więcej energii i mniej pesymizmu w spojrzeniu. Schudłam, mam płaski brzuch i większą część garderoby do wymiany, szczególnie staniki. Cera poprawiła się, rzadko kiedy pojawiają się bolesne, podskórne gule albo pryszcze. Wydaje mi się, że i moje ŁZS złagodniało, rzadziej zmieniam szampony i rzadziej też sięgam po maści przeciwgrzybicze.

Dla jasności jednak zaznaczę - przeszłam na dietę bezglutenową nie dlatego, że chciałam schudnąć, a dlatego, że gluten widocznie mi nie służy.
O.
:)

PS. Ktokolwiek za tym stoi - dziękuję za wpisanie mojego bloga na listę blogów Zgrabna Tarczyca. Zmotywowało mnie to do napisania całej tej notki :)